Ρέντσο Πιάνο. Δεν είναι ένας από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες του κόσμου. Δεν είναι ο τελευταίος αναγεννησιακός. Δεν παραμερίζει την ατομική του προβολή. Δεν υποτάσσεται στις ιδιαιτερότητες του εκάστοτε τοπίου σε συνδυασμό με την κατασκευή που ετοιμάζει κάθε φορά. Δεν κινείται στα άκρα της αρχιτεκτονικής. Στην πραγματικότητα ο Ιταλός αρχιτέκτονας δεν είναι τίποτα από όλα τα παραπάνω. Τίποτα από όλα αυτά ξεχωριστά. Είναι όλα αυτά μαζί.
Αυτός που με έκανε να σταθώ στην άκρη του τεχνητού λόφου που δημιούργησε στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και να αναρωτηθώ που σταματούν και που ξεκινούν τα ανθρώπινα όρια. Σε αυτή την περίπτωση o Πιάνο έχει τοποθετήσει τα όρια όπως ακριβώς θέλει.
Όταν μας κάνει να απορούμε, πώς είναι δυνατόν το στέγαστρο της Λυρικής Σκηνής να στηρίζεται πάνω σε τσιμεντένιες «οδοντογλυφίδες». Οι 30 κολόνες συγκρατούν -στα όρια της ανθρώπινης αλλά και της αρχιτεκτονικής λογικής- το 4.500 τόνων ενεργειακό στέγαστρο με τα 5.700 φωτοβολταϊκά πάνελ κολλημένα στην επιφάνειά του.